Zbliżają się Święta i wypada napisać parę słów na blogu. Tematów sporo, ale zawsze coś ważniejszego do zrobienia.
Izerek czuje się znakomicie, nawet lekko przytył. Powód? Otóż od 2 tygodni jada regularnie dwie porcje suchej karmy. Dziwne? Oczywiście w przypadku Izerka to wręcz nienormalne, zatem musi być gdzieś haczyk i jest. Nasz piesek je suchą karmę, na którą pocieram mu upieczone przez Alę pierniczki. Ma dziewczyna talent, bo psina oszalał na punkcie tych ciasteczek.
Gdy Ala upiekła któregoś wieczora pierniczki po raz pierwszy, raczej tak dla przetestowania przepisu nie spaliśmy prawie całą noc. Gdy coś dobrego dla hrabiego, czyli chleb lub ciasto zostaje na blacie w kuchni, to piesek jest bardzo czujny i co chwilę przychodzi nam przypomnieć, że nie schowaliśmy, czytaj: należny mi się kawałek! Pierniki musiały ostygnąć, ale małpiszon chodził od jednej strony łóżka do drugiej. Gdy wreszcie wstałam, wściekła jak nie wiem, młody zaprowadził mnie do kuchni. Wystarczyło schować pierniczki i nocka stała się spokojna. No ma chłopak swoje przyzwyczajenia. I mądrala jest. Zawsze informuje nas, że zjadł z miski (wyjątek stanowi sytuacja, gdy z nim siedzę przy misce). Trzeba wtedy iść z nim do kuchni, bo nie da żyć. Jeśli nie zjadł wszystkiego, to wystarczy powiedzieć, że nie zjadł, że oszukuje i sprawa jest zamknięta. Pies uznaje wtedy, że nie udało się nas naciągnąć. Ale gdy rzeczywiście zje wszystko, wtedy nie odpuszcza, siada przy szufladzie z chlebem i trzeba mu kawałek dać.
Pierniczki jednak okazały się skuteczne przy karmieniu bestyjki. Siadam z nim i po kawałeczku pocieram piernik na karmę. On zjada trochę i czeka. Znów pocieram i tak aż do skutku. Gdy pomyślę sobie o tych latach siedzenia z psem przy misce, to mam zawroty głowy. Ale cóż zrobić, skoro nasz kochany Izerek potrzebuje towarzystwa. Kto nie miał niejadka, to nie zrozumie.
Dzięki pierniczkom nasz bohater zaliczył również egzamin posłuszeństwa w kwestii szkolenia ratowniczego i przeszedł do następnej grupy. Byliśmy z niego bardzo dumni, bo na 40 punktów zdobył 36. Oczywiście następny egzamin będzie dużo trudniejszy, bo jest tam aportowanie. To coś, czego Izercio nie chce pojąć. Dla niego rzucenie czegokolwiek oznacza zabawę, głównie taką, że on to złapie, a my go gonimy. Jeśli już przyjdzie, to tak zaciska szczękę, że wyjęcie przedmiotu jest niemożliwe, o dobrowolnym oddaniu nie wspominam. W domu robi to świetnie, ale na dworze nie ma mowy. Tu już nawet pierniczki tracą magiczną moc. Jedyna nadzieja w tym, że większość punktów będzie za zadania w wodzie, a tam radzi sobie nieźle.
Cóż jeszcze? Niezmiennie to, że jest to najwspanialszy pies na świecie, nasz ukochany pieszczoch i członek rodziny. Kochamy go nad życie i on tez nas kocha, zatem wszystko jest tak, jak być powinno. Dziś miał zrobiona sesję przedświąteczną. Da sobie zrobić wszystko, ale mina wyraźnie świadczy o ty, co myśli na temat takich zabiegów i przebieranek. W każdym razie:
Życzymy wszystkim
radosnych, spokojnych, pełnych wzruszeń i szczęścia
Świat Bożego Narodzenia,
odpoczynku i relaksu w gronie najbliższych.
