Beata, właścicielka hodowli, powiedziała, że Leo "wyrośnie na zrównoważonego młodzieńca". Słowa "wyrośnie" i "młodzieńca" to słowa klucze. Na razie to półdiablę:) Nie wyrósł, ani nie jest młodzieńcem, co tłumaczy jego zachowanie. A tak poważnie to po 13 latach zapomnieliśmy, co to znaczy mieć w domu szczeniaczka. Wszystko poszło w odstawkę, mamy oczy dookoła głowy, a ważne rzeczy robimy wtedy, kiedy mały śpi.
Leo jest pieskiem bardzo odważnym, choć ostrożnym, nie jest szaleńcem, ale żywym, wesołym szczeniakiem. Z zainteresowaniem oswaja nowe dźwięki, przedmioty, przestrzenie. Najpierw podchodzi ostrożnie, cofa, ale ma w zasięgu wzroku, znów podchodzi i już jest dobrze. Pierwszego wieczora oswajał ograniczoną przestrzeń mieszkania (część oddzieliliśmy bramką), szybko zorientował się, gdzie ma swoją miskę z piciem, oraz gdzie dostaje jedzonko. Tego wieczora już brykał i zaakceptował legowisko, znosząc do niego wszystkie swoje skarby. Dostał zabawki, patyk do gryzienia, i karton do wyładowania emocji. W nocy spał w legowisku w sypialni, parę razy podnosił łepek, ale gdy orientował się, że stado w pobliżu, zasypiał znowu. Pierwszy spacerek miał miejsce tuż przed godziną 5.00. Nie jest to problem, bo i tak wstaję rano. Problemem było ubranie się zanim Leo nasika. Na pidżamę narzuciłam bluzę i udało się. Sąsiedzi, mam nadzieję, spali.
Pierwszego dnia psina miał problem z windą. Ale po 2-3 razach zaczął wchodzić bez problemu, siada, wychodzi i taka sama sytuacja z powrotem. To prawdziwy bystrzak, szybko zapamiętuje, gdzie spotykają go przyjemności, gdzie już był i co robił. Już wie, gdzie karma, a gdzie przysmaki. Reaguje na swoje imię. Najbardziej rozbroił nas, pokazując, jak poradzić sobie z matą węchową. Kupiliśmy ją mając nadzieję na zajęcia dla pieska, na stymulację intelektualną. Po pierwsze wygryzł piszczałkę, bo przeszkadzała mu w jedzeniu. Po drugie bierze matę w zęby, wytrząsa przysmaki i wtedy ze spokojem je zjada. Ot, zadanie długofalowe. Wszystko go interesuje, jest ciekawy świata, nie odpuszcza.
Wczoraj stwierdziliśmy, że dawno nie byliśmy w salonie, telewizor milczy, a my mamy liczne spektakle teatru jednego aktora i premierowe odcinki "życia szczeniaka". Gdy piesek się budzi, to jesteśmy w blokach startowych i wychodzimy na dwór na "sikupę". Potem następuje zabawa, początki nauki, brykanko. Tak wiele śmiechu i radości wnosi w życie taki mały bąbel. Człowiek patrzy i zachwyca się nieustannie. Okres szczenięcy, takiego bezbronnego malucha mija zbyt szybko, więc trzeba się nacieszyć. Biorę go na ręce ile się da, bo wiem, że już za chwilę będzie za duży. Pachnie bosko:) Jest taki mięciutki:). Czysta rozkosz:). Biega jak szalony, wpada do legowiska, tam coś pogryzie, pokopie, poszarpie, popędzi do kuchni się napić, pogryzie patyk. Kilka takich rundek i trzeba go zabrać na "siku", wraca zadowolony i znów 2 godzinki snu. Przed jedzeniem próbujemy nauki. Małymi krokami osiągamy pewne sukcesy. Zjada dzienną porcję karmy, ale czasem dzieli to sobie na dwa podejścia. Zdarzyło się, pierwszego dnia, że zasnął z głową w misce:) Natomiast mięsko surowe, o to zupełnie inna sprawa. To jedzenie w stylu "pojawiam się i znikam".
Legowiska są pieskowi potrzebne do gromadzenia majątku, ale pewnością nie służą do spania. Leo śpi na podłodze, najchętniej w kuchni, wciśnięty między nogi stoły i krzesła lub pod biurkiem, gdy pracuje z panem.
Natomiast wielką miłością obdarzył mopa. Gdy tylko myjemy podłogę, a przy chlapiącym wodą pyszczku lub wchodzeniu łapkami w kuwetę bywa to zabieg częsty, Leo próbuje zabrać go do legowiska lub bawić się.
Pewną niechęć, żeby nie powiedzieć złość budzi w nim....szczotka do czesania. szczotka film Nie dość, że zagraża jego przestrzeni osobistej, to jeszcze kłuje przy próbie przeniesienia do legowiska. Naprawdę trudno dziwić się pieskowi, że szczeka na nią i powarkuje.
