czwartek, 18 czerwca 2015

"Młodszy kumpel"

         W miniony weekend byliśmy u rodziców. Mają oni znajomych, którym około 2 tygodnie zdechł 8-letni bernardyn Brutus. Okoliczności odejścia psiaka są nadzwyczaj smutne. Brutus był zdrowym, spokojnym, leniwym jak na bernardyna przystało psiakiem. Jedyną jego wadą było to, że był grymaśny jeśli chodzi o jedzenie. Znam to, bo Izerek też nas tresuje, co dla wiernych czytelników jest wiadome. Jednak nasz chłopak w porównaniu z Brutusem i tak jest uprzejmy, bo z dosmaczaniem karmę zjada. A Brutus jadł tylko gotowane, uwielbiał świeże, surowe mięso, najlepiej jeszcze lekko podrożone, gdy mógł je chrupać. Wykarmienie tak wielkiego psa gotowanym jest prawdziwym wyczynem, w dodatku to bardzo kosztowna sprawa, ale właściciele dbali o pupila, podtykali pod nos, co tylko mogli najlepszego i takiego, co wybreda zechciał łaskawie zjeść. Od czasu do czasu dostawał świńskie ogony, które uwielbiał, dużo w nich chrząstek. I właśnie ten ogon był przyczyną jego śmierci - uduszenia. Podobno w końcówce tego ogona był tłuszcz i właśnie on utknął Brutusowi w gardle. Właścicielka próbowała to wyjąć, ale pies po raz pierwszy w życiu ją ugryzł. Napił się, próbował wymiotować, ale to nic nie dało i niestety zdechł. Zjadł tych ogonów w swoim życiu całe mnóstwo, nikt nawet nie przypuszczał, że taka tragedia może się zdarzyć. Ale nawet w zoo ostatnio okazało się, że stary lew, który codziennie wcina kości, prawie przekręcił się właśnie z ich powodu, bo jakaś stanęła mu w gardle.
       W każdym razie z powodu Brutusa rozpacz była straszna. Każdy w takiej sytuacji reaguje inaczej, jedni mówią, że nigdy więcej psa, a inni od razu szukają innej istoty by zapełnić pustkę, złagodzić smutek, co wcale nie znaczy zastąpić tego, który odszedł, o nie!
      I tak w domu pojawił się 2,5 miesięczny bernardyn. Tak słodki, że nie sposób tego opisać. Wielka kula, ciapa jakich mało, ledwo się toczył, łapki niestabilne, chwiejne, ale próbował biegać, dupsko przeciążało resztę, kołysał się na boki, boski. Taki smrodek, ale już pokazuje charakterek, na razie jest takim ciekawskim, żywym zadziornym szczeniakiem, wszędzie go pełno, wszystko chce zobaczyć, niczego się nie boi. W domu kombinuje i musi być stale w centrum uwagi. Pokazał już, że nowe firanki nie przypadły mu do gustu, a palma do nie jest najpiękniejszy kwiat doniczkowy. Również wspaniałą kołdrę swojej pani i wygodne łóżko rzecz jasna próbował przemienić na swoje legowisko.
 
 
     Do Izercia wystartował od razu, a nasz książę powąchał dzieciaka i jak zwykle odszedł na bok. Czasem wstyd mi za tego naszego hrabiego, że jest takim ignorantem, takim niedotykalskim księciuniem.  Młode psiaki go nie interesują, raczej nie bawi się z nimi, w ogóle ma tylko swoje grono przyjaciół i tego się twardo trzyma. Mały Brutus, bo takie dostał imię, zaczepiał go, podgryzał, szczekał, kładł się przy nim, a Izer nic, bezczel normalnie. Myślę, że nasz chłopak unika potencjalnie trudnych sytuacji.
     W każdym razie nie mogliśmy nacieszyć się maluchem. Jest przeuroczy, pyszczek ma cudowny, nie można go nie pokochać:)
 
 












 











 
 
 


sobota, 6 czerwca 2015

"Ratownik"

          Co jakiś czas na osiedlu pojawia się nowy piesek. Zaprzyjaźniamy się z większością z nich, jak również nawiązujemy bliższe relacje z właścicielami.
         Odkąd zamknęli nam boisko i miejsce wieczornych spotkań, przenieśliśmy się na inne. Tam poznaliśmy szaloną labradorkę Tosię, młodszą od Izerka o jakiś rok. Tośka to tajfun, żywioł, Izercio czasem patrzy za nią jak za natrętna muchą i nie może nadziwić się, skąd i po co tyle skakania, biegania, skoro można sobie spokojnie postać, poskubać trawkę, ewentualnie ukraść komuś piłkę w odpowiednim momencie. W każdym razie jakiś czas temu zgadaliśmy się z paniami Tosi, że chodzą na szkolenia psów ratowniczych. Pomysł wydawał się nam fajny, ale początkowo nie chwyciliśmy tematu. Jednak Ala częściej rozmawiała z Kaśką, sympatyczną dziewczyną, właścicielką szalonej Tosi i nakręciła się.
       Kąpieliska Morskie Gdańsk wspólnie z Sekcją Psów Ratowniczych WOPR realizują projekt "Przyjdź z psem na plażę". Organizują cykliczne treningi z podstaw posłuszeństwa psów. Podczas zajęć, które odbywają się na plaży w Gdańsku, można dowiedzieć się, jak uczyć podstawowych komend lub jak oduczyć psa złych nawyków. Spotkania prowadzą doświadczeni przewodnicy psów ratowniczych. Preferowane są psy, które mają predyspozycje do pracy wodnej: Labrador, Nowofundland i Landseer.
        Ala oglądała filmiki, poznawała teorię, ale jakoś tak ciągle w soboty nie było czasu, aby wybrać się na plażę. Uznaliśmy, że jeśli tylko chłopaka przyjmą, to będzie to z pożytkiem dla wszystkich. Nie ma co ukrywać tego, że nasz piesek jest rozpieszczony najbardziej na świecie i taki trening posłuszeństwa mu się przyda. Po drugie to fajne spędzenie czasu, nawiązanie z przyjacielem innych relacji. Po trzecie jest na tyle dojrzały, a jeszcze na tyle młody, że dobrze byłoby znaleźć mu zajęcie, wykorzystać jego potencjał. Po czwarte Ala za jakiś czas chce zrobić uprawnienia ratownika, zatem taki dodatkowy bonus w postaci psa ratownika będzie super. Poza tym Izerek musi nabrać trochę odwagi, bo jest tchórzem, bezpiecznie czuje się w miejscach, które zna, jest asekuracyjny. Z pewnością takie zajęcia wzmocnią go. I jeszcze jeden plus. Ala dostanie książeczkę WOPR, która uprawnia do spacerów z psem po plaży przez cały rok, bez nerwów, że straż miejska nas napadnie.   
       I dziś nadszedł moment, gdy Izerek wkroczył do nowego świata psów ratowników. Pieski chodziły na treningi już dłuższy czas, bo za tydzień odbywają się zawody Pucharu Polski Psów Ratowniczych. Baliśmy się, ze może to już za późno na zapisanie Izerka, ale nie, udało się. Ala przebrała się w piankę, Izerek został ubrany w specjalna kamizelkę i rozpoczął szkolenie od treningu wodnego, skoków do wody z pomostu.
 






         Poradził sobie świetnie, choć chyba nie do końca wiedział, co się dzieje. Do tej pory przychodził na plażę i brykał jak chciał i ile chciał. Państwo rzucali mu do wody patyki, on je wyławiał. A tymczasem dziś założyli jakieś ubranko, były skoki, choć zawsze mówili "nie wolno", obcy ludzie przyczepiali się do grzbietu. Zadziwiony był maksymalnie. Ale dawał radę i spisał się na medal.
 















Musimy Izerkowi kupić okulary do pływania:)



          Nieco gorzej było, gdy kierująca grupą puściła swojego psa i pomagała wciągnąć na pomost Izercia (aby było szybciej, krótsza droga). Pupil był zazdrosny, nie wytrzymał i warknął na Izerka. Nasz biedak podkulił ogon i już nie czuł się bezpiecznie. Ale musi się z takimi sytuacjami zmierzyć.
         W każdym razie byliśmy z niego dumni i cieszymy się, że będąc na takim treningu po raz pierwszy załapał o co chodzi, wykonał zadania naprawdę nieźle.
 


   


 
To nasz dzielny początkujący ratownik:)
  
 
          Ala bardzo się zapaliła do tego pomysłu, tej formy aktywności i mam nadzieję, że wyjdzie z tego coś fajnego.