"Kombinator to moje drugie imię"

               Zima w tym roku mnie zawiodła, bo przyszła późno, trwała krótko. Zatem obraziłam się na nią i razem z Izerkiem cieszymy się z przejawów wiosny. A że nastała nie ma żadnych wątpliwości.

 

                Chłopak oszalał już na początku lutego, kiedy to jeszcze mrozy i śnieg nie zwiastowały nadejścia zmian. Najpierw było wymuszanie spacerków poza planem. Oczywiście nie trudno się domyśleć, że zawsze osiągał cel. A na spacerze ciągnął jak dzikus. Potem urządzał strajki głodowe, sami nie wiemy, czy w ramach protestu dotyczącego suchej karmy, czy może chodziło o nasz wyjazd, czy też się zakochał. Za prawdopodobne przyjęliśmy ostanie rozwiązanie. I znów zaczęły się cyrki przy pieskowej miseczce. Wet mówił, aby go przegłodzić, wreszcie sam trafi do michy. Ale mnie było żal biedaka, który nawet nie zbliżał się do miski, był jakiś zamyślony, zatroskany. To, co dostawał jako dodatek przechodziło wszelkie granice: jajecznica, sosik, zupka, mięsko, makaron, kiełbaska, chlebek, tarte żwacze, płatki owsiane, zupy wszelkiej maści (ogórkową i pomidorową lubi najbardziej), okruchy drożdżówki itp. A mały zjadał, jedną, niepełną miskę karmy z tysiącem dodatków w okolicy obiadu, na raty, z niechęcią.

            Aż tu pewnego dnia, w desperacji wpadłam na inny pomysł. Uznałam, że nie można mu suchych kulek niczym mokrym traktować, żadnym sosem, czy polewką, bo potem muszę to wyrzucać. Zatem posypałam mu porcyjkę.... bułką tartą. Wciągnął, że aż miło.''

         I tak od dwóch tygodni psina je karmę, z plastrem szynki, kawałkiem pokrojonego chlebka i posypaną bułką. Ekonomicznie i zdrowo.  Wszyscy śmieją się, że nie widzieli jeszcze psa, który połasiłby się na taki rarytas. Ale niech się śmieją, cel został osiągnięty, dwie michy dziennie znikają, pies wygląda normalnie, ma siłę i energię.

 

 

 

           Niestety przy tych kombinacjach z miską wykształciłam u niejadka jeszcze jeden zwyczaj, nawyk. Izerek jest bystry, uczy się bardzo szybko i wystarczyło mu raz pokazać, aby zrozumiał. Chodzi o to, że chłopak przychodzi się chwalić, tak jest od dawna i jest to zabawne. Zje jedzenie, przychodzi "powiedzieć" i oczekuje na pochwały.  Idzie na spacer, musi o tym wszystkim zakomunikować. Wraca z dworu to też, po wytarciu łap, chwali się, że był, że wrócił, że jest.

         Ale w tym głodowym czasie, gdy zjadł miskę karmy, chwaliłam psa pod niebiosa, ciesząc się, że nie padnie na spacerze. Dawałam mu w nagrodę kawałek chlebka, plaster kiełbaski itp. I ten łobuz zapamiętał, zakodował w łepetynie. Teraz po zjedzeniu przychodzi, patrzy, popiskuje, zaczepia łapą, czekając na moje pytanie "Co chcesz?" i  powstanie z miejsca. Wtedy wyprężony jak struna, z falującym ogonem, w podskokach prowadzi do kuchni, jakby chciał powiedzieć "Spójrz w moją miskę, wylizana! Chyba coś się należy?". Staje przy szafce z chlebem, macha radośnie kitą i czeka. No więc daję mu nagrodę w postaci kawałka kromki i chwalę, że dobry, że zjadł. Nie chcę, aby pies wywnioskował, że ma taką niedomyślna panią ha ha ha:) Gdy dostanie zbyt mało, albo udaj, ze nie wiem, o co chodzi bywa zasmucony, obrażony, nieszczęśliwy.

 

 

         Chwilowo przeszły mu też westchnienia, choć od miesiąca chce wychodzić na balkon. Staje lub leży i wącha. Myślę, że czuje wiosnę i suczki. Spacer oczywiście trwa długo, bo spod śniegu wyłoniło się całe mnóstwo zapachów trawnikowych. Ale takie życie, cała radość pieska z tego, że wącha, biega, znajduje.

          Izercio niedługo skończy dwa lata. Aż niemożliwe, a jednak. To już dorosły piesek. Widać to po jego posturze, ale też szczekanie stało się niskie, basowe, donośne i świadczy o tym, że gość dorósł. Gdy idzie na boisko, to jego "darcie mordki" słyszę w domu. A na co szczeka? Nie na pieski, nie na ludzi, tylko w obronie swojej zdobyczy. Gdy ma kamyk, czy patyk, to ostrzega zbliżających się kumpli, aby nawet nie próbowali się zbliżyć, bo i tak będzie szybszy. I rzeczywiście. Nigdy nikomu nie zabiera nic na siłę, ale cierpliwie czeka na moment nieuwagi psa i wtedy błyskawicznie porywa zdobycz. Potem z całych sił broni swego łupu i nikt nie jest wstanie go dogonić, być na tyle sprytnym, aby mu odebrać go odebrać. Izerek jest też najwyższy, więc czasem wysoko podnosi głowę i małe psiaki nie dają rady. Do tego to groźne szczekanie. Strach się bać:)

         Jednak w domu, gdy kumple nie widzą, to nadal skory do zabawy i głupot psina. Radosny, spokojny, mądry, cierpliwy (wyjątek stanowi wieczorne spotkanie boiskowe).