"Bałwan pozostanie bałwanem"

              Pewnego dnia śniegu napadało tak dużo, że wokół zrobiło się pięknie, bajkowo, czysto. Niestety radość była krótka, bo w ciągu dnia przyszła odwilż, świat oplotła mgła, a wieczorem topniejący śnieg zamienił się w lodową skorupę.

 

 

               Izerek cieszył się jak wariat. Łapał w locie małe kuleczki, które mu rzucaliśmy.

 

 

            Szczególnie zainteresowały go rozmaite wytwory dziecięcych rąk: bałwany, budowle, fortece, gigantyczne kule, które w liczbie niewyobrażalnej powstały z białego puchu. Postanowiliśmy pokazać pieskowi te cuda, choć pogoda nie sprzyjała robieniu fotek, było szaro i ponuro. Zapoznaliśmy go z Panem Bałwanem. Podszedł zadziwiony, obszedł go dookoła.

 

Powąchał, popróbował.

Zmylił naszą czujność wdzięcznie pozując.

 

               Ale w jego łepetynce już powstawał sprytny plan, złodziejski plan. Otóż cwaniaczek od razu zauważył, że Pan Bałwan dzierży w ręku/łapie cudowny badylek, a jak wszyscy wiedzą, Izercio żadnemu patykowi się nie oprze.

 

                Najpierw wspiął się na bałwana i wyjął mu smakowity kasek w ramach zapoznania. Gdy wetknęłam mu kijaszek znów, Izerek postanowił wykończyć Pana Białego. Ten próbował się bronić, krzyczał coś, ale piesek uznał, że prawdziwy bałwan musi mieć miotłę, a nie patyk, bo patyki są dla piesków. Trudno mu odmówić racji. Zatem zniczczył tego, który za bałwana się podawał. My natomiast mieliśmy wyrzuty sumienia, że pies zepsuł to, co zrobiły dzieciaki. 

 

FILM: Izer i bałwan

 

            Miał nadmiar energii i zaciągnął nas na boisko. Szalał z kulkami, które rzucaliśmy. Po powrocie do domu poszedł do swojego kojczyka i zapadł w spokojny sen.