"Grudziądz miasto nad Wisłą"

               Izerek spędził święta w Grudziądzu. Jako, że nie zna jeszcze tego miasta, zabrałyśmy go z Alą na spacer nad Wisłę. Miejsce ciekawe, ale mróz - 12 stopni plus wiaterek znad rzeki przenikały do szpiku kości...nas, bo Izerek czuł się świetnie.

               Dokładnie zbadał pomnik Flisaka.
 

Poniżej prezentuje się niczym Strażnik Wielki Zamkowy.

                

                  Kra na Wiśle i sama rzeka bardzo intrygowały pieska, ale wolałyśmy, aby był w bezpiecznej odległości. Znając nieprzewidywalność łotrzyka musiałyśmy trzymać go na smyczy. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co by było, gdyby pognał do Wisły.

 

                 Całe szczęście, że jego uwagę od rzeki odwrócił lód. Izercio, jak to Izercio, postanowił bliżej się zapoznać  z tym dziwem, które wprawiło w euforię Alusię.

              Zdziwił się, gdy łapki się rozjechały. Ciekawe, czy są łyżwy dla piesków? W każdym razie od razu wykorzystał okazję, że znalazł się z nochalem przy ziemi i postanowił wyskubać trawkę.

 

             Zgodził się na pamiątkową fotkę na tle spichrzów, bo widział, że pańcia zgrabiałą z zimna ręką ledwo dzierży aparat i patrzy błagalnie.

 

              Na grudziądzkim rynku stała szopka. Izerek bardzo zainteresował się znajdującymi się tu zwierzątkami, które coś tam po swojemu mamrotały pod nosem.

 

Rządził osioł i z nim Izer wymienił uprzejmości.

- Witam Pana, jestem Izerek. - powiedział psinka grzecznie.

- Izerek? Nie znam. Ja jestem Pan Osioł! - burknął osioł.

- Panie Ośle, dlaczego tak stoicie tu, w środku miasta, przy takim mrozie? - zapytał ciekawski.

- Dobre pytanie. Dla uciechy ludzi, niestety.- ze smutkiem westchnął osioł. - Ale ty i tak tego nie zrozumiesz. Nie wiesz, co to zimno i głaskanie tysiąca rąk.

- O, ja lubię, gdy mnie głaszczą, uwielbiam to! - zawołał psinka.

- Mały, nie wiesz, o czym mówisz. Muszę zgodzić się na głaskanie, bo tylko wtedy dostanę jedzenie. - wyjaśnił Pan Osioł.

- Ja za marchwekę i chlebek też dałbym się głaskać. - westchnął Izercio, który jest biuednym, zabiedzonym pieskiem, codziennie borykającym się z widmem głodu.

- Oj głupiutki piesku, nie wiesz, co mówisz.Wracaj lepiej do ciepłego domku i doceń pełną miskę. - rzekł osioł i odszedł zadumany nad swoim losem.

              Jakoś nie przemawia do mnie wystawianie zwierząt w taki sposób i w takich miejscach. Całe szczęście, że mają korzyść - dużo jedzonka przynoszonego głównie przez dzieci.