"Morze na smutki pomoże"

                Izeruś ostatnio miał problemy brzuszkowe, które sprawiły, że skubanie trawek i korzonków zostało zabronione. Postanowiłam zabierać go częściej na plażę, bo tam pokus jedzeniowych zdecydowanie mniej.

               Moment, gdy pies wyczuje morze jest bezcenny. Rwie się na smyczy, prawie z wyrwaną ręką pańci gna do wielkiej, bezkresnej piaskownicy.

 

 

              Spuszczony z uwięzi szaleje. Najpierw biega we wszystkich kierunkach, bo sam nie wie, co ma z nadmiaru szczęścia zrobić. Czekam, kiedy z radości fiknie koziołka lub zrobi salto:) Mam nadzieję, że będę wtedy fotograficznie przygotowana!

 

 

               Potem podskakuje, kopie, biegnie sprawdzić, czy morze nie wyschło, czy woda jest na swoim miejscu. Czasem wchodzi, ale tak raczej łapy mocząc. Oczywiście, gdyby wrzucić mu do wody patyk, to pognałby jak szalony. Ostatnio przy brzegu bawił się jakiś chłopiec i wrzucał patyczki do wody. Bardzo się zdziwił, gdy nagle podbiegł Izerek i ukradł badylka. Cóż, kto szybszy, ten lepszy!

 

 

 

               Teraz na plaży można spotkać psiarzy, bo do czerwca spacery z psiakami są dozwolone. Przy kiepskiej pogodzie amatorów bywa mniej i taką właśnie plażę lubię. Niestety moja kondycja w porównaniu z izerkową jest beznadziejna. Próbuję biagać, ale brnięcie w tonach piachu, który nie jest zmrożony, czy uklepany przerasta moje możliwości. Izerowi za to ta zabawa bardzo się podoba i patrzy ze zdziwieniem, kiedy po paru metrach staję dysząc z wysiłku. On ma siły niespożyte. Potem w domku śpi smacznie, regeneruje je do następnego spacerku.

               W pewnym miejscu jest rzeczka, która wpada do morza. Przejście plażą tylko dla "bezbutowców" lub piesków. Izerek jest ostrożny, zatem najpierw się przyglądał.

 

 

             Potem sprawdził, jakie są warunki i uznał, że brzeg jest wysoki (nie był, ale nie wyprowadzałam mądrali z błędu). Zrezygnował ze zdbycia wielkiego badyla po drugiej stronie rzeczki.

 

 

              Ale gdy zobaczył kumpla, 15 - miesięcznego, mniejszego od siebie, który wszedł do wody, nie chciał uchodzić za tchórza i mięczaka. Odważył się, ale wybrał dogodne miejsce, utorowane przez starszego. Dobrze, że nie naśladował go we wszystkim, bo ten pies wszedł i zwyczajnie usiadł w wodzie i siedział, siedział, siedział...

 

 

                  Najbardziej rozbawił mnie kontakt Izerka z ptaszyskiem, a właściwie kontakt ptaszyska z Izerkiem. Mały po wyjściu z wody poszukiwał skarbów, przekopujac plażę. Dobrze, bo się rozgrzewał, ruszał.

 

             Nagle znalazł coś ciekawego, czyli patyk. Położył się i ciamkał z upodobaniem. Tymczasem z tyłu, na swych małych nóżkach, centymetr po centymetrze zbliżał się ptak. Wielki, straszny ptak:)

                 Izerek nie zauważył wroga, taki był zajęty, a ten był coraz bliżej. Śmiesznie to wyglądało, gdy skrzydlaty rozglądał się uważnie, patrzył na wszystkie strony i posuwał się konsekwentnie do celu. Zainponował mi odwagą, nie powiem.

             Nagle, zupełnie nieoczekiwanie zaczął skubać Izerka w ogon. A pies...nic!!! Nawet nie machnął ogonkiem, nawet nie kłapnął zębami. Gdyby nie to, że sytuacja mnie rozbawiła i zaskoczyła, biegłabym na pomoc malutkiemu. Ale ludzie stanęli i patrzyli na teatrzyk dwóch aktorów. Postanowiłam dać małemu szansę na walkę z przeciwnościami natury, na rozwinięcie instynktu, na samoobronę.

 

              Z wrażenia zapomniałam, że przecież mogłam nagrać film, bo fotki nie oddają komizmu sytuacji. Wreszcie piesek znudził się zdobyczą i ruszył dalej, w poszukiwaniu kolejnych.

              Bemalg, widzisz, jak Twoje ukochane ptaszyska krzywdzą Twojego ulubionego Izerka?!

 

              Niestety Izerek nie lubi, gdy mówię "wracamy do domku". Ma wtedy minę nieszczęśnika, sprawia wrażenie, jakby wszystkie nieszczęścia świata zwaliły się na jego biedną główkę. Nawet pocieszyciel w postaci spaceru po nadmorskim parku nie działa.

 

              Piesek wyraźnie mówi: "Zabrałaś mnie z piaskownicy, to już się nie ociagaj, schowaj ten aprat i chodź wreszcie!". Nie mam wtedy wyjścia i posłusznie maszeruję do auta, wiozę hrabiego Izera do domu, daję ciepłe picie i moszczę wygodne posłanie:)
            
                Przez długi czas borykaliśmy się z problemami "brzuszkowymi" i skórnymi (krostki na szyi) u Izerka. Właściwie od dwóch miesięcy chodziliśmy do weta, polecanego i chwalonego, ale było lepiej przez krótki czas i znów powrót problemów. Zmiany skórne, po wzrokowym obejrzeniu potraktowane zostały sterydem, nawet nie wiedziałam, że to taki lek. Teraz już wiem, że trzeba pytać o wszytko, a nie ufać bezgranicznie wetowi.
              Gdy po tej kuracji krostki utrzymywały się nadal, postanowiłam spróbować czegoś domowego. Smarowałam krostki...maścią cynkową na trądzik, pożyczoną od Alusi.

                Pomagało w taki sposób, że wypryski szybko znikały, ale też pojawiały się od czasu do czasu nowe. Natomiast biegunki bardzo się nasiliły i przez ostatni tydzień w nocy Adam wychodził z piesiem kilka razy. Już było normalnie i za godzinę znów to samo. Na naszą prośbę pies został odrobaczony, ale to nic nie dało.
               Zmieniliśmy weta i to chyba było najlepsze, co mogliśmy zrobić. Spokojny, opanowany, oaza spokoju. Dla mnie wolny, przy moim temperamencie, ale Izerkowi podpasował bardzo. Przede wsztystkim osłuchał pieska, pomacał i wymiętolił, zajrzał wszędzie, gdzie się dało, wreszcie pobrał krew do badania. Izeruś znosił wszystko bardzo dzielnie, ale uważnie śledził każdy ruch, obwąchiwał każdy przedmiot. A facet pozwolił zapoznać się ze wszystkim, jak dziecku, nie spieszył się, nie wykonywał żadnych niepokojących ruchów. Po krótkim spacerze wróciliśmy do lecznicy, były już wyniki. Lekarz wykluczył choroby trzustki, bo o tym myśleliśmy. Pocieszył też, że zmiany skórne to nie gronkowiec, czy jakieś inne paskudztwo tylko reakcja alergiczna.
              Wstępna diagnoza brzmiała: nietolerancja pokarmowa, czyli uczulenie na karmę, a właściwie na pewien drobny jej składnik. Rzeczywiście, jakieś 2 miesiące temu zmieniliśmy mu karmę, w obrębie tej samej firmy, ale na nieco inną, bo przy poprzedniej marudził, nie bardzo mu smakowała. Wet dał nam próbki specjalistycznej karmy weterynaryjnej dla psów z problamami jelitowymi, na cztery dni. Już po pierwszej porcji było inaczej. Na spacery wychodziliśmy jak normalni ludzio - pieski, 4 razy dziennie. Nocka przespana, stolec normalny. Tak niewiele, a tak wiele. W czasie poprzedniego weekendu już byliśmy w sklepie i chcieliśmy kupić karmę, ale uznałam, że do czasu zrobienia badań lepiej się wstrzymać, aby nie zaburzyć tego obrazu. Okazało się, że nasza intuicja była dobra i pewnie zmiana by pomogła.
            Izeruś przez cały czas zachowywał się normalnie, był pogodny i chętny do zabawy, ale żal było malucha. Teraz widać, że wykorzystywał tylko część swego potencjału, bo od razu zwiększył dawkę brykanka:) Izerek jest też znakomitym pieskiem do leczenia i aplikowania różnych mało przyjemnych rzeczy. Oczywiście marzę, aby już nigdy nie było takiej potrzeby, ale dobrze, że nie robi cyrków. Smectę zjadał nawet na sucho, węgiel traktował jak najlepszy przysmak, kapsułki i tabletki można u niego stosować jako nagrody. Wszelkie oglądanie, dotykanie znosi ze stoickim spokojem.
            Dzisiaj jest już normalnie. Wierzę, że odtąd weta będziemy odwiedzać raz w roku, no dwa, bo jeszcze odrobaczanie. Izerek szaleje za nowa karmą. Najpierw mówię do niego "tableta". Mały siada, kładzie mi łapki na kolanach i czeka. Otwieram mu pysk i wsypuję zawartość kapsułki. Potem pędzi do miski, tam wykonuje wszytkie znane sobie sztuczki i czeka niecierpliwie. Miska pustoszeje w ciągu paru sekund. Na Święta obiecałam mu świeżutką bułeczkę, całą!!!