"Kolejne dziwne zjawisko"

              Wszelkie zmiany na ziemi i na niebie są dla naszego Izerka nowością. Do wszystkich podchodzi z zaintersowaniem, bez strachu. Nie przeraziła go burza, deszcz nie robił wrażenia,  przymrozek zadziwił go i ucieszył. Ale pierwszy śnieg był czymś wyjątkowym. Oczywiście, jak to nad morzem, śnieg jest rarytasem. Pierwszy w tym roku przykrył ziemię delikatną, przezroczystą, może centymetrową pierzynką. Izeruś smakował i wąchał, ba szczeknął nawet!

           Ala na balkonie pozbierała śnieżynkę do śnieżynki i zrobiła pieskowi kulki. Był wniebowzięty. Jednak gdy spadło większe białe szaleństo, pies zachowywał się jak obłąkany. Wariatuńcio i tyle! Zastanawiałam się, czy może nie skonstruować jakiejś ocieplanej budy i nie zainstalować go na cały dzień na trawniku, ponieważ jego chęć do spacerków zwiększyła się niewiarygodnie, odmawiał powrotu do domu, zapierając się z całych sił, a siłę ma ogromną. Jednak to, co wyprawiał na śniegu przechodzi ludzkie, pewnie i psie, pojęcie. Biegał, skakał, tarzał się, rył nosem, kopał, słowem wykonywał wszystkie czynności, które mogły tylko pojawić się w głowie 8-miesięcznego pieska. Wracał do domu oblepiony jak bałwanek, ale tak szczęśliwy, że i nam japy się śmiały, gdy patrzyliśmy na małego. Nie wypróbowaliśmy jeszcze sanek, ale i na to przyjdzie czas. Już sobie wyobrażam, jak zjeżdża z Alą w saneczkach:)
           Oczywiście jak na roślinożercę przystało, Izercio większą część spaceru poświęca na rycie w śniegu w celach odkrywczo - poszukiwawczych. Łupem pada zmrożona trawka i korzonki. Potem trudno się dziwić, że pies ma kłopoty żołądkowe:)

                        Nochal cały w śniegu, ale psina ryje dalej, nic go nie wzrusza, nic mu nie przeszkadza. Piękny dzień, lekki mrozik, trochę śniegu, słonko świeci, idealne warunki do poszukiwań:)

 

                   Fajny park, ale niestety z każdej strony budują tu nowe budynki. Mam nadzieję, że tego miejsca nie zagarną, chociaż kto to wie:(

Niby gryzie patyk, ale łepetyną kręci się na wszystkie strony, nos czujnie wącha, bo może w zasięgu wzroku pojawi się jakiś piesek i będzie można zwiać pańci?

                Tak, ucieczki do piesków to druga, oprócz zdobywania pożywienia na trawnikach, ulubiona czynność Izerka. Wtedy można go wołać, a czorcik ma klapki na uszach. Wołam, proszę, błagam, oferuję przysmaki i inne kusicielstwa, a ten pan pies ani myśli wracać. Zatem biegam za łobuzem, biorę na smycz, karcę i próbujemy dalej. Oj, ciężka sprawa. Gdy w pobliżu nie ma piesków, jest o wiele łatwiej.
                

                Schowałam się małemu za górką, przyszedł od razu i cieszył się jak... szczeniaczek::) Zatem jeszcze kocha swoja panią i jest w stanie jej szukać, przytulić....gdy w pobliżu nie ma innych przedstawicieli psiego gatunku:)

                   Izeruś szptał mi do ucha, że trzeba paczkę spakować i trochę śniegu braciszkowi czerwonemu wysłać. Ale potem wpadł na lepszy pomysł. Uznał, że napisze list do Świętego Mikołaja i poprosi go o biały puch dla Izerka:)