"Cóż to takiego?"

                    I nastał ten dzień, jeden z kilku, kiedy świat zadziwił Izerka. Wyszedł na poranny spacer i coś bardzo mocno szeleściło pod łapkami, a one same odczuwały podejrzanie silny chłód. To pierwszy przymrozek zdumiał pieska tak bardzo. Brykał, podskakiwał, jadł zmrożone listki. Zdecydowanie nowości będzie jeszcze więcej, ale przyroda na razie stopniuje przyjemności.

 

 

 

Zmrożone listki, patyki czy trawa okazały się wielkim rarytasem. Przecież my też lubimy lody:)



 

 

 

                     Psina nie do końca wiedział, czy w takiej lodówce można się rozłożyć i pociamkać patyki. Przymierzał się kilka razy, szukał miejsca, aż w końcu postanowił zaryzykować. Okazało się, że nie taki diabeł straszny i bujne futerko goldenka zapewnia mu odpowiednią izolację.

                        Gdy na sapcerku podeszła do nas pani z ogolonym do prawie łysej skóry pudelkiem, rozpaczała straszliwie nad dolą Izerka, który leżał na zmrożonej trawie. Twierdziła, że zachoruje, że mu zimno. Porównując go z łysym pudelkiem można by rzec, że wygladał jak niedźwiedź polarny.

 

 

                  Obiecałam Izerkowi, że jak będą większe mrozy, to zrobię mu skarpetki, szalik i czapeczkę:) Wyobrażacie sobie tak odzianego psinka na spacerze? Pewnie by się wstydził pokazać kumplom:)

 

                 Przy okazji zdradzę Wam jeszcze pewien sekret, dotyczący Izerka. Najpierw myślałam, że z cudnej hodowli TUSKULUM przywiozłam do domu golden retrievera. Potem, ten niby pies zaczął wypasać się na trawnikach, z upodobaniem odżywiając się młodą trawką i korzonkami, zatem uznałam, że sprzedano mi owcę. W międzyczasie owca zaczęła wyjadać siano i suchą karmę królikowi, urosły mu uszy, toteż przypuszczałam, że może to przerośnięty króliczek. Teraz jednak, od kilku dni, Izerek na spacerach ciągnie w stronę krzaków i z upodobaniem obgryza gałązki, korę z drzewek, zatem mam powody przypuszczać, że trzymam w domu jakąś sarenkę tudzież kozę. Wołałabym kozę, bo to zawsze pożytek w postaci mleka. Ogladam zatem Izerka uważnie wyptarując wymion, bo nie można przegapić pory dojenia. Zjawiska przyrody, natury bywają niezbadane, zatem kto wie, czym zaskoczy mnie Izercio:)

               W poniedziałek chłopak kończy 8 miesięcy. Jest postawnym szczeniaczkiem, który coraz częściej zgłębia tajemnicę znaczonych przez dorosłe pieski drzewek. Robi to już od długiego czasu, ale jeszcze nie wie, że łapkę można podnieść i siusiać inaczej niż suczka.

                Piesuś waży około 33 kilogramów. Trudno go podnieść, a cwaniak podczas wysiadania z samochodu tego właśnie oczekuje. Jest wysoko i od początku pomagaliśmy mu wchodzić i wychodzić z auta. Nie chcemy, by skakał i obciążał stawy. Tak więc teraz ten słonik siada i patrzy, żeby go wypuścić z samochodu, czytaj wyjąć:)

                Odkrył też swoją kolejną ulubioną zabawkę - piłkę włożoną go długiej skarpety. Nawet sobie nie wyobrażacie, co potrafi z tym wyrabiać. Postaram się nagrać film, bo to niezły cyrk. Dobrze, że piłka lekka, bo chyba miałby niezłe guzy na łepetynie.

                 Ostatnio, częściej niż chcieliśmy, zdarzało nam się odwiedzać weta i Izerek zrozumiał, że nie jest to miejsce miłe i sympatyczne, jak mu się na początku wydwało. Nie pomagaja przysmaki i nagrody dawane przez lekarza, on swój rozum ma i nie da się przekonać.

                Wczoraj byłam z nim na plaży, między jedną ulewą, a drugą. Cóż to było za szczęście, gdy po długim czasie znalazł się w swojej ulubionej piskownicy. Łapki tylko zmoczył, całe szczęście, ale biegał za patykami i kopał dołki. Po powrocie do domu zapadł w błogi sen i nic nie było w stanie go poderwać, wzruszyć, w końcu relaks, to relaks:)

 

                 Pozdrawiam wszystkich i przepraszam za chwilowe utrudnienia:)