"Wreszcie przyszła"

          Zima w tym roku zawiodła w grudniu, trochę zwodziła, po pierwszych oznakach znikała. Ale w styczniu postanowiła zrobić nam niespodziankę i wróciła, lub może trzeba powiedzieć wreszcie raczyła przyjść.

          Izerek stał się fanem białego puchu, my zresztą też kochamy białą, mroźną zimę. Gdy w początkach stycznia było jakoś tak wiosenno - jesiennie, zgniło i paskudnie, jedyną ozdobą trawnika był Izerek. Ale i on nie bardzo lubił spacerki w tym błotku.

           I pewnego dnia znów napadało sporo śniegu, mały szalał bez końca, a już na boisku wszystkie pieski dostały przysłowiowego "małpiego rozumu". Radość trwała jeden dzień, ale po dwóch nastęnych znów nastał śnieżny atak. Tym razem zabraliśmy małego wieczorem na sanki. Zjechał z Adamem, ale bez przekonania. Wolał biegać za sankami, a potem dopadał saneczkarza i całował go z całych sił. Zabierał Ali jabłuszka i saneczki, bo kolorowe, znaczy smaczne. Przyuczaliśmy go do ciągnięcia sanek i nawet szło mu nieźle. Może kiedyś weźmiemy udział w wyścigach zaprzęgów?

          Nastęnego dnia pojechaliśmy do lasów trójmiejskich, aby dotlenić się i pokazać małemu, co to znaczy nieskalany śnieg. Pierwsze zdziwienie było takie, że w tym białym puchu trudno było wywąchać jakieś zapachy, a co za tym idzie i wypróżnianie było trudniejsze. Jednak najbardziej uśmialiśmy się, gdy mały przykucnął do siusiania  (a sika jeszcze jak dziewczynka) i kuperek zapadł mu się w śniegu. Zdziwiony roglądał się dookoła i nie bardzo wiedział, o co chodzi.
 

 
                Jego ulubioym zajęciem było nurkowanie w zasapach, a niektóre sięgały mu do łepetyny. Po prostu wkładał głowę do śniegu i wąchał, wąchał, wąchał. Dziwne zwyczaje, w wodzie robi tak samo.  Tylko ogon, jak ster, wystaje ponad powierzchnię.

 

 Szybciej szybciej! Co, opadacie z sił?

 

 
           Uwiecznienie go na zdjęciach było prawie niemożliwe, bo chyba nie było chwili, żeby stał spokojnie. Ciągle biegał, szukał, cieszył się. Wszystko było takie nowe i ciekawe.
         Czasem przystanął, bo usłyszał jakiś nowy dźwięk i wtedy udało się w miarę dobrą fotkę zrobić.

 Tu usłyszał dzięcioła. Stał i podnosił łepetynkę w górę, chcąc zlokalizować źródło nowego dźwięku.

       

         Mam nadzieję, że taka pogoda się utrzyma i piesek będzie miał mnóstwo okazji do szaleństwa. Najbardziej lubię z nim wychodzić rano, gdy ścieżki i chodniki są nieodśnieżone i znaczymy pierwsze ślady:)