"Izerek uczy się liczyć"

                     Pewnego dnia, leniwego, słonecznego postanowiłam porobić fotki martwej natury, naturalnej natury. Jako, że zostaliśmy z Izerkiem na służbie sami, psina towarzyszył mi w przygotowaniach. Najpierw uważnie obserwował, zaciekawiony moimi dziwnymi poczynaniami. Znosiłam najróżniejsze przednioty, niektóre już smakowo znane pieskowi.

               Wreszcie zdecydował się podejść bliżej i zaintersował się orzechami. Jednak ile można turlać orzecha, gdy wkoło tyle ciekawych rzeczy.

                W związku z tym, że Izerek jest mądrym pieskiem, o czym nikogo nie trzeba przekonywać, postanowiłam nauczyć go liczyć. Izer jest jeszcze malutki, a małe dzieci uczą się liczyć na konkretach, zatem dostaczyłam mu rozmaitych, jak najbardziej na czasie.

 

                    Najpierw piesek przeliczał dynie. Przy okazji nie zaszkodziło posmakować, bo może kolorowe liczmany okażą się jadalne i całkiem smaczne? Zresztą każdy wie, że myślenie z pustym brzuszkiem jest mało efektywne.

                 Potem przyszedł czas na liczenie orzechów i listków. Najpiękniejszy listek klonowy został trwale odjęty od rozłożonych okazów, zatem i odejmowanie piesek zgłębiał rozwiązując takie oto zadanie: "Pani położyła Izerkowi 5 listków klonowych. Izerek zjadł jeden liść. Ile listków zostało?" Z takim podejściem i możliwościami piesek i do matury podejdzie śpiewająco:)

 

 

                    Piesek bardzo zmęczył się pracą umysłową, zatem zażądał jedzenia. A obiadek był pyszny, bo karma weszła w duet z kaszą. Niestety posiłek był zbyt ciepły i został wystawiony na balkon, aby wystygł. Dlatego Izerek tak tęsknie spogląda w stronę tarasu, gdzie z niezrozumiałej dla niego przyczyny umieszczono jego własną miskę i to pełną pyszności na dodatek.

 

 Tu już kres wytrzymałości, czyżby piesek modły uskuteczniał i o jedzonko błagał?

                  Zjadł z apetytem, a potem postanowił pokazać na co go stać. To pewnie odwet za długie oczekiwanie. Otóż mały cwaniak brał zabawkę i maszerował na kanapę, którą w czasie naszej nieobecności nakrywamy grubym kocem. Doskonale wie, że nie ma tam wchodzić, ale od czego są zakazy. Zatem wskakiwał i czekał. Gdy nikt nie reagował, popiskiwał. Gdy dalej reakcji było brak szczekał i patrzył na mnie z bezczelnym uśmieszkiem, kiedy biegłam na pomoc nieszczęśliwemu psiakowi. Gdy tylko wchodziłam do pokoju, zrywał się i uciekał. Prowadziłam go "do siebie" dając zabawkę, ale gdy usiadłam do swoich zajęć, pies powtarzał zabawę w ciuciubabkę. Łotrzyk:)

Ale jak się gniewać na taką sierotkę?