"Uprzejma prośba czy dyskretne żebractwo"

            Dziś Izerek kończy 11 miesięcy. Dla niego i Braci duże urodzinkowe buziaki:) Kilka razy podniósł łapę jak chłopak i to jego sukces z ostatniego miesiąca.
          W dzisiejszym poście powracam do tematu wymuszania. Tak, tak, o Izercia chodzi oczywiście. Nie każdy pies potarfi robić tak żałosną minę, tak maślane oczy i tak cyrkowe sztuczki, by osiagnąć choć odrobinę przysmaku. Goldenki znane są z pięknego wyrazu "twarzy", ale też z tego, że potarfią spojrzeniem zaczarować i wydają się być wtedy takie nieszczęśliwe, biedne, opuszczone, że każdy lituje się nad cwaniaczkami. Nasz piesek nie stanowi wyjątku w goldenkowej rodzince, wręcz mógłby służyć jako przykład.

 

 

                Na tym zdjęciu należy też zwrócić uwagę na sposób siadania pieska, którego u innych nie obserwuję. Rozbawia nas tym całkowiecie. Czasem jeszcze siada na ogonie, który rozpościera się przed nim.

 

  

            My zazwyczaj w sprawach żebractwa jesteśmy twardzi, na co wpływ bez wątpienia miały problemy brzuszkowe Izerka, ale mały uparcie próbuje. Gdy ktoś idzie do kuchni od razu ma wiernego towarzysza, asystenta, obserwatora w postaci futrzaczka. Pilnie szpiegowana jest lodówka, szuflada z chlebem, a podczas jedzenia śledzony każdy nasz ruch wkładania kęsa pokarmu do ust. Co wiecej czasami słychać jednoczesne przełykanie śliny... u pieska i westchnienia.

          Najpierw grzecznie czeka, ale pilnie obserwuje, kręci łepetynką.

 

             Gdy przez dłuższy czas nic smakowietego w jego kierunku się nie dzieje zazwyczaj kładzie się i udaje obojętność. Jest to oczywiście znakomita gra pozorów, którą to sztukę psina opanował do perfekcji.

 

Zmienia pozycję, niby nic, a przysuwa się o centymetr, zerka ukradkiem.

Sprawdza, czy może nie usłyszał, gdy go wołano.

 

  

            Wystarczy jednak chwila słabości i magiczne "masz" a już pojawia się uśmiechnięty cyrkowiec. Nie wiemy kiedy, sam nauczył się prosić siadając na tylnych łapkach.

 

 

 

Potem, choćby przysmak był wielkości paznokcia, długo mlaszcze i oblizuje się.

 

 

 

            Z nadzieją spogląda, czy przypadkiem litość państwa nie zostanie poszerzona, przedłużona o kolejny kęs.

             Wydaje się być bardzo rozczarowany, gdy jego  oczekiwania nie zostaną spełnione. No ale my znamy te miny, te zachowania, które nie wynikają z głodu, zdecydowanie mają zupełnie inne podłoże:)

Rozpoczyna grę od początku. Trwa to tak długo, jak ktoś z nas  jest w kuchni.

             Wzrokiem odprowadza nawet odkładanie talerzy, noży, łyżek itp. bo może coś kapnie na podłogę. 

               Z równie wielkim zaangażowaniem obserwuje wkładanie naczyń do zmywarki, nawet czasami chce udowodnić, że akurat ten sprzęt domowy jest w stanie świetnie zastąpić.

           Inna forma to siadanie, patrzenie w oczy i kładzenie łapy na kolanach tego, kto akurat jest przy władzy jedzeniowej. Jest też wersja łępetynki na kolanach, a u dziadków przy niższym stole, pyszczka na blacie, co akurat tępimy. Ma chłopak swoje sposoby, czasami są skuteczne.

          Z racji problemów brzuszkowych przez pewien czas Izerek dostaje gotowane jedzenie. Wcale nie byle jakie: chudziutka pierś indycza lub z kurczaka, serca drobiowe i wołowe, marchewka, pietruszka, seler, ryż, kasza, a na deser ugotwane starte buraczki. Jako, że to jedzenie jest przechowywane w lodówce, często tu właśnie poleguje, pilnując, czy przypadkiem ktoś z domowników nie podjada jego smakołyków.

 

          Gdy przygotowuję mu posiłek mówię "dostaniesz jedzonko". Psina natychmiast podrywa się i czeka w pełnej gotowości. Patrzy uważnie, co robię, a gdy biorę miskę pędzi do miejsca karmienia. Siada i czeka. Gdy postawię miskę zaczyna jeść dopiero na hasło "możesz". To wielki sukces, nie rzuca się na jedzenie, chociaż domowe żarełko pachnie i znika potem w kilka minut.
          Już za miesiąc Izercio skończy rok, niesamowite, jak to szybko zleciało. Pozdrawiamy wszystkich wielbicieli tego pięknego psiaka, a szczególne pozdrowienia kierujemy do Izerka i Kaizerka.