"A ja dalej mam wakacje"

               Wakacje minęły tak szybko, jakby ich wcale nie było. Nastąpiła szara rzeczywistość, czyli powrót do pracy i szkoły. Ten ponury klimat rozświetla nasze słonko - Izerek. On przecież całe życie ma wakacje:)

              Przyzwyczajaliśmy go od początku, aby zostawał, na godzinę, dwie, nawet cztery. Byliśmy więc pewni, że da sobie radę, a może powinnam powiedzieć: my sobie damy radę:). Ale to mądry i grzeczny piesek! Przejrzeliśmy godziny pracy i szkoły, ustaliliśmy dyżury sprintu do domu i ruszyliśmy do swych zajęć. Izerek godziny przedpołudniowe w zasadzie przesypia. Trochę dziamdzioli swoją kość, którą dostaje zawsze, kiedy wychodzimy. Na razie brak śladów zniszczeń i zanieczyszczeń:) Kochany piesek:)

               Gdy mam na popołudnie krzątam się wykonując różne prace domowe i nie tylko, a w tym czasie Izerek relaksuje się na tarasie, korzystając ze słonka. Oj, dobrze niektórym, bardzo dobrze!

                Ma tam swój ulubiony i jakże trwały pieniek z Tuskulum. Gryzie go od trzech miesięcy, a pieńka nie ubywa. Oto solidna zabawka.

 

FILM: ZABAWA NA TARASIE

                    Dla pieska nic się nie zmieniło, słonko świeci, kwiatki kwitną, karmy pełna miska trzy razy dziennie, obowiązków też nie przybyło, no może poza treningami wystawowymi, ale on o tym nie wie. Zatem jest bardzo zdziwiony, gdy żalę mu się, że za chwilę muszę iść do pracy. Patrzy na mnie jakby chciał powiedzieć "No przecież nie mogę iść za ciebie! Muszę pilnować pieńka i domu...Sama rozumiesz.".

                Czasami wącha i wącha. Może czuje już zbliżającą się jesień? Może docierają już zapachy tej pory roku, którą lubię, mimo wszystko, chociaż w mieście bywa nieciekawa. A może czuje chłodek i myśli, że skończą się wypady na plażę?

                Każdy z nas wraca o różnych porach i psina trzykrotnie może okazywać swą radość i witać nas bardzo mokro i wylewnie, a ogonek prawie się urywa od tego rozmachania:)

 

Piesek wyszedł z mieszkania i czeka, aż pan wynurzy się z windy.

              Oczywiście po powrocie do domu od razu idziemy na spacerek. Tak nam to weszło w krew, że już nie wyobrażamy sobie, aby było inaczej. Ranny spacer tradycyjnie należy do mnie, potem różnie, najczęściej Ala, ale gdy ja jestem wcześniej, to też korzystam z możliwści ruszania się, a wieczorem nadal trwają boiskowe spotkanka. Psiarze mówili, że w okresie jesienno - zimowym należy zaopatrzyć się w świecące obróżki. Jest to pomysł!
               Jako, że nadchodzą jesienne chłody przewietrzyliśmy garderobę Izerka. Cudna niebieska koszulka, którą "nosił" gdy do nas przybył, okazała się niestety przyciasna. Nic więc dziwnego, że piesek nie czuł się w niej komfortowo i próbował ją zdjąć. Nawet pozować nie chciał, no bo jak się ludziom pokazać w koszulinie z dzieciństwa:) Muskuły, wyrabiane w czasie zapasów z kumplami, nie mieszczą się w maleńkich rękawkach, pokaźna, coraz bardziej zarośnięta, 5-miesięczna klata ledwo przykryta, nie, naprawdę to nie jest strój dla Pana Psa.

 

 

 

 

 

             A wszyscy pamiętają, że w czerwcu koszulinka pasowała jak ulał. Niestety szczeniaczki tak szybko rosną (Anetko, wciąż mówimy "niestety"!!! ), szkoda.

              Nieustatnnie słyszymy też pytania: "co zniszczył?", "czy szczeka?", "pewnie macie w domu demolkę?", "sika wszędzie co?" itp. itd. , a my w ogóle nie wiemy, o co chodzi????!!!! Bo nasz pies, to pies mądry, kochany, dobrze wychowany i takie rzeczy nie mają miejsca. A tak naprawdę, ma dużo zabawek, odpowiednią ilość ruchu i wzięty był w takim momencie, gdy mogliśmy poświęcić mu czas i dobrze się poznać. Mam nadzieję, że jako nastolatek nie zbzikuje:)
             Nadal uczymy Izerka posłuszeństwa, zarówno na specerze, jak i w domu. Czasem nas zaskakuje, czasem zdumiewa, a czasami załamuje. To ostatnie zdarza się w konkretnych sytuacjach, rzadko, więc nie bardzo się przejmujemy. Wykazujemy cierpliwość i najczęściej bywa ona nagradzana.
            Izerek w poniedziałek, 3 września, skończył 5 miesięcy. Rośnie jak na drożdżach, ale jego przyrost wagi jest właściwy, budowa piękna. Sierść ma coraz dłuższą (co mnie cieszy, bo lubię psy długowłose), po kąpaniu ma na klacie, grzbiecie i ogonie tworzą się wesołe kręciołki.  Odpukać, nie doświadczamy żadnych chorób, piesek jest radosny i szczęśliwy. Niedługo wybieramy się na grzyby i mały pobryka w lesie. Ciekawe, czy szybko zapełni swój koszyk?
             Kolejne wyzwanie przed nami, a w zasadzie przed Alusią i Izerkiem - Klubowa Wystawa Goldenków w Warszawie. To już w niedzielę, 9.09.2012r. Cytując słowa mojej Skarbnicy Wiedzy (pozdrawiam) "będą tam wszyscy krewni i znajomi królika, czyli cały goldenkowy świat". Starzy wyjadacze, pewnie wkraczający na ring, dający, jak się sami przekonaliśmy, nie zawsze dobre i prawdziwe rady. Nie chcę tu nikogo obrazić, wielu sympatycznych ludzi spotkaliśmy, ale to konkurencja, rywalizacja.  My jedziemy na luzie, bo to już (ha! ha! ha!) druga wystawa!!! Oczywiście żartuję, luz, bo to ma być zabawa:)  Przy okazji obejrzę przez samochodową szybkę stolicę, która nie jest miejscem, które mnie przyciaga, raczej odwrotnie.