"Czy współpraca się opłaca?"

                 Nasi znajomi i obserwatorzy wiedzą, że swą miłość dzielimy między 7-letnią królicę Pusię i prawie 5-misięcznego pieska Izerka. Ich wzajemne kontakty układały się różnie, były mniej lub bardziej burzliwe, ewoluowały i obecnie są na etapie kumpelstwa. Czasem Izerekowi jakiś chochlik szepnie do ucha,  żeby pogonić króliczka, ale to zdarza się sporadycznie. Pusia nie ucieka od psiny, wręcz sama podchodzi, co oznacza, że starch minął, wzięła górę wrodzona u niej ciekawość.

               Pusia nie gniewa się już, gdy Izerek zagląda do jej miski i próbuje karmy. Stwierdzam, że kumpelstwo sprawiło, iż królik przyjął zachowania psie, a pies królicze. Puśka świetnie prosi pod lodówką stając słupka, zupełnie jak piesek, potrafi machać ogonkiem, gdy dostaje przysmak.

                 Zawsze ma jednak stałego obserwatora i towarzysza, który śledzi każy gest. Nie da sobie zrobić krzywdy.

             Zwierzaki wygladają bardzo komicznie, szczególnie, że teraz współpracują w kwestii żebractwa, jest jedno, to od razu pojawia się drugie. I prowadzą interesujące rozmowy w króliczo - psiejskim języku.
 



Izer, pan otwiera lodówkę, przygotuj się do akcji!

Ja poproszę go łapkami, a Ty patrz błagalnie w oczy, możesz też pisnąć żałośnie.
Uda się, zobaczysz!

Wprawdzie spodziewałaem się czegoś innego niż marchew, ale niech będzie. Lepszy rydz, niż nic!

A ja tam jestem zadowolona. Marchewka jest zdrowa, pożywna...Pychotka!
Nie chcesz to oddaj, ja nie pogardzę!

            Pewnego dnia (jeden z wielu takich) Adam piekł drożdżówkę. Dla niewtajemniczonych dodam, że unika kuchni jak może (cawaniaczek!!!!), ale od drożdżówki jest specjalistą. Jako, że są śliwki, tuczymy się na maksa, piekąc dwie blachy od razu. W domu roznosi się aromat drożdżowego ciasta, który czują sąsiedzi, ale też nasze zwierzaczki.

Pusia, pan ma drożdżówkę. Już od rana pachnie i pachnie, aż mnie skręca.

Tym razem wypróbujemy moją startegię. Słuchaj uważnie....

Udajemy, że ten cudowny zapach nas nie wzrusza. Poczekamy tak chwilę i zobaczysz, pan powie "O jakie mądre zwierzątka, jak grzecznie czekają!" i nałoży nam po kawałku do misek.

Naiwniak! Jakoś Twoja strategia się nie sprawdza. Czekamy i czekamy, a tu nic, miska pusta...

Dziewczyno, trochę cierpliwości! Przez tyle lat przyzwyczaiłaś się, że dostajesz co chcesz od razu.
Ja muszę robić różne sztuczki: "łapa", "siad", "czołgaj się", "leżeć", "obrót", a już najgorsze ze wszystkiego to "zostaw". Wtedy dopiero dostaję przysmak.

Nie pouczaj mnie chłopie! Słuchaj starszych, a dobrze na tym wyjdziesz. Patrz i ucz się młokosie!

Hej, hej!!! Ja też tu jestem, choć ten dryblas przesłania cały świat. Halo, czy ktoś mnie słyszy?!
To ja tak ładnie prosiłam, ja Pusia!
 

O, okruszki, jak miło! Ty sobie czekaj na lepsze kąski, a ja zadowolę się malutkimi.
Ciekawe, kto lepiej na tym wyjdzie?

No jedz, jedz, mała, nie bój się! Przecież Ci nie zabiorę! W końcu jesteśmy przyjaciółmi!

Powiedz chociaż, czy dobre? Tu jeszcz na łapie masz trochę.

Jakoś się nie najadłem...Ty jesteś mała, to okruchy ci wystarczą.

Zobacz, pan ma taki gruby brzuch, mógłby odmówić sobie kilku kawałków, zrzec się ich dla nas!

Jak ty dzieciaku jeszcze nie znasz świata! Zrzec się drożdżówki?

W życiu, przecież ledwo wyjęli ciasto z pieca, to już wrąbali pół blachy.

Ale nie martw się, Izer, mam plan! Pan wkrótce upiecze nową. Wtedy będziesz mógł się wykazać. Ja zajmę pana, a w tym czasie ty zwędzisz ze stołu porządny kąsek.

W końcu tort ukradłeś, to co tam taka drożdżówa.



             I tak oto nasze zwierzątka w wielkiej komitywie opanowały do perfekcji sztukę żebrania. W tym są bardzo zgodne. Jednak gdy dostają jakiś kąsek, to szczególnie Izer, uważnie kontroluje wielkość porcji swojej i Pusi. Czasem zdarza mu się dojadać marchewkowe resztki z króliczej miseczki. Pocieszam się, że niedługo łepetyna nie zmieści mu się w otwór klatki. Mają też swoje zwyczaje dotyczące miejsca konsumpcji smakołyków. Gdy nie są one wkładane do miski, to Pusia biegnie przed swoją klatkę i wsuwa na dywanie, a Izerek idzie dostojnie do swego legowiska. Tu je, ale jednocześnie kątem oka śledzi poczynania królika, a drugim kontroluje sytuację w kuchni.
            Gdy przynoszę Pusiakowi źdźbła trawy z podwórka, muszę uczciwie podzielić na dwie gromadki. Dobrze, że to śladowe ilości, bo jeszcze pies w owcę by się zamienił. Zresztą paśnik z suchym sianem w klatce to miejsce często odwiedzane przez pieska. Pusia nie pozostaje dłużna i czasami zagląda do psiej miski, ale rzadko znajduje tam coś intersującego.

            Karma, choćby była w najpiękniejszej puszce i w nieprzebranej ilości, nie jest atrakcyjna dla królika. Puśka mięsożerna nie będzie, w przeciwieństwie do Izerka, który jest wszystkożercą.

 



Pozdrawiam wielbicieli Puśki:) Ciąg dalszy nastąpi:)