"Mglisty dzień"

                    Pogoda zasadniczo tylko nam, ludziom, przeszkadza w spacerach, a właściwie jest wygodną wymówką, aby zaszyć się w ciepełku czterech ścian. Ale pies to co innego, dla niego pogoda nie ma zanczenia. Właściciele psa muszą dostosować się do jego wymagań, zaopatrzyć w odpowiedni sprzęt spacerowy i polubić każdą aurę.

                    Właśnie takiego smutnego, jesiennego dnia, gdy gęsta mgła opadała coraz niżej, postanowiliśmy wybrać się z Izerkiem do lasu. Wzdłuż Trójmiasta po jednej stronie jest Zatoka Gdańska, a po drugiej ciągnie się Trójmiejski Park Krajobrazowy. Nie lubię tych lasów, bo to głównie buczyna, szary, smutny, ciemny las, nie to co iglaste cuda. Ale co tam, Izerkowi wszystko jedno, gdzie idzie na spacer.

 

 

                  Gdy przejeżdżaliśmy przez Oliwę, na głównej ulicy zobaczyliśmy zjawisko, które nas lekko zdumiało i rozbawiło. Wprawdzie jesienne dni przyzwyczaiły nas do prawie letnich temperatur, ale tego dnia miałam na sobie bluzę, polar i kurtkę...Widocznie gościu się lansował na ulicach starej Oliwy.

 

 

                   Gdy dojechaliśmy w głąb lasu i mały wyskoczył z auta, mieliśmy wrażenie, że psina zgłupiał od nadmiaru zapachów. Kręcił się jak bączek, z nochalem przy ziemi i sam nie wiedział, w którą stronę uderzyć.
 

                     Gdy na horyzoncie pojawiły się bale ściętego drzewa, pies oszalał z radości. Zrobienie mu fotki było wręcz niewykonalne, bo intensywny zapach drewana i smak trocin przewrócił mu w głowie, mam nadzieję, że nie na stałe:)
 

  

 

 

                      Krążył po leśnych ścieżkach i nie tylko, wąchał, smakował, za to posłuszeństwa wykazywał niewiele.

 

 

 

                 Jest w środku lasu takie miejsce wypoczynkowe, już właściwie na terenie Sopotu, a nie Gdańska, zwane Borodziejem. Za zgodą leśnictwa można tu zrobić ognisko, impezkę. Izerkowi bardzo spodobały się zwęglone szczapy w ognisku, pewnie pachniały jakimś żarełkiem. Dobrze, że pieskowi nie przyszło do głowy wytarzać się w tym cudzie. Próbował zasiąść za stołem, ale nie było wygodnie.

 

 

Jego uwagę jak zwykle, zajęły wszelkiego rodzaju patyki, kijki, badylki, czy jakkolwiek to nazwać.

 

 

 

Tu natomiast Izerek zdecydowanie przesadził.

 

 

 

            Po leśnych posiłkach czas było na oznakowanie terenu, aby każdy zwierz wiedział, że Izerek tu był. Na tej fotce ma minę, jakby chciał powiedzieć "Fe, ale smród! Czyja to sprawka?".

 

 

              Brykanko czas było zakończyć, gdy piesek zaczął wykazywać zaintersowanie końskimi śladami bytności w lesie. Zarządziliśmy odwrót, co Izerkowi nie bardzo się spodobało. Cóż, ma prawo mieć inne zdanie...

 

 

          Izeruś czasem jest jak dziecko, ponieważ z każdej wycieczki pragnie zabrać do domu pamiątkę. Ta, którą sobie wybrał okazała się zdecydowanie zbyt ciężka, nawet jak na jego możliwości.

 

           Patrzył więc wymownie w naszą stronę oczekując pomocy w niesieniu skarbu, ale nie spotkał się ze zrozumieniem.

Rozżalony dał złapać się na smyczkę i łapa za łapą opuścił jesienny, zamglony las.