"Mam już pół roku"

               Izerek urodził się 3 kwietnia i właśnie dzisiaj obchodzi Urodziny - ma pół roku.

 źródło Internet

 

                 Czas minął bardzo szybko, nie zdążyliśmy nacieszyć się szczeniaczkiem, a już mamy prawie dorosłego Pana Psa. Oczywiście to nadal młodziak, szczeniaczek, ale wygląda już poważnie i statecznie. Jednak w głowie nadal pstrokato:) i bardzo dobrze:)

 

                Gdy odbieraliśmy psiaczka z Tuskulum miał 9 tygodni, ważył niecałe 10 kilogramów i był wielką, rozkoszną, słodką kulką.

 

 

                  Aż trudno uwierzyć, że przez 4 miesiące zmienił się aż tak bardzo. Dzisiaj Izerek waży skromne 27 kilogramów. To dużo do kochania, ale już zbyt wiele, aby go podnieść i wziąć na kolanka:( Zmienia się właściwie każdego dnia, zarówno jego wygląd, jak i charakter.

 

                 Nie ma już śladu po niemowlęcym puszku, zniknęła też ostra szczecina, która przez długi czas królowała na izerkowym grzbiecie. Teraz ma piękne, gęste włosy, coraz dłuższe, falowane, co mnie cieszy, ale na wystawach bywa modyfikowane przez wystawców.

                  Ogon nadal prawie do podłogi, ale puszysty i kudłaty, całe kręciołkowe szaleństwo, wiecznie rozmachane i zadowolone.

            Szyja pięknie zwichrzona. Sierść na grzbiecie zdecydowanie nabrała barwy biszkoptowej. Brzuszek pozostał rozkosznie biały. Przednie łapy jak u tygrysa, silne, mocne, kocie. Mleczaki ustąpiły miejsca garnitutowi lśniących, białych ząbków. W górnej szczęce po jednej stronie jest o jeden ząb więcej niż po drugiej. Sądzimy, że puste miejsce zostało stworzone do picia przez słomkę:) Nie odkryliśmy jednak, jaki napój będzie ulubionym:) Zgryz coraz piękniejszy. Nos czarny, piękne brązowe oczyska, które potrafią spojrzeć tak, że człowiekowi mięknie serducho. Słowem cudny piesek:)

 

                Charakterek....Sprawa bardziej złożona i skomplikowana. Izerek jest mądry, szybko się uczy, ale bywa też w niektórych sprawach bardzo oporny, lub ma po prostu swoje zdanie.

                W domu jest psem idealnym. Nie jest namolny, sam znajduje sobie zajęcia i zabawy. Gdy czuje potrzebę pieszczot i kontaktu sam do nas przychodzi. Nie załatwia się w domu, nie niszczy, nie hałasuje. Szczeka właściwie wtedy, gdy wracamy i słyszy klucz w zamku, ale to szczekanie z radości. Bez problemu zostaje sam na kilka godzin. Przesypia całą noc, dzieli ją po połowie na swoje legowisko i spanie przy moim łóżku. Oczywiście, gdy zjawia się w sypialni około 3.00 musi się mokro przywitać, po czym z łomotem swoich kilogramów kładzie się na podłodze i śpi dalej.

               Rozumie wiele komend i poleceń, robi je nawet bez przysmaków, no większość. Rozróżnia domowników, bo gdy mówię "obudź pana" pędzi do Adama, a gdy słyszy "obudź Alusię" idzie do swej pani obdarować ją porannymi buziakami. Wie też, co znaczy "buziaczki", z radością daje wtedy całusy, niezmiernie mokre, ale szczere. Dogadał się z królikiem, co trochę trwało, przyprawiało o ból głowy, ale ułożyło się nieźle. Tak więc to najmądrzejszy i najwspanialszy pies na świecie:)

               Tylko w kilku sprawach nie doszliśmy jeszcze do porozumienia i perfekcji:) Nadal walczymy z karnością i posłuszeństwem na dworze. Izerek nie do końca lubi chodzić przy nodze, ciągnie jeszcze smycz. Komenda "do mnie" czasami trafia w próżnię, a czasami bywa wykonana ku wielkiej radości właścicieli.

               Jednak gdy w zasięgu wzroku pojawiają się pieski, Izer nie słucha, pędzi do przedstawiciela gatunku, kładzie się poddańczo i jest gotów do zabawy.

               Naszym zmartwieniem pozostaje jego penetrowanie trawników i krzaków, to jest silniejsze od niego. Nie możemy jednak biedaka ciagle trzymać na smyczy. Stosujemy dwie metody. Pierwsza to spacery w terenie, gdzie jest względnie bezpiecznie, na przykład na plaży, boisku, czy w parku. Druga to kaganiec. Pierwszy, który Ala przyniosła do przymiarki przeraził mnie. Był to typowy skórzany kaganiec, nie pasował mi do łagodnego goldenka. Zdecydowaliśmy się zatem na opaskę na pysk.

 

 

 

 

              Gdy mały skończy 12 miesięcy i będzie luźno puszczany w parku, czy na osiedlu i tak będzie musiał mieć kaganiec - tu Straż Miejska jest bezwzględna. Izerek nie jest zadowolony z nowego nabytku. Zakładamy mu opaskę wtedy, gdy nie posłucha komendy "zostaw" i zje jakieś paskudztwo.

 

               Przez kaganiec też próbuje jęzorkiem smakować, ale to już trudniejsze. Pierwszego dnia koniecznie chciał pozbyć się ciała obcego ze swojego pyska, kładł się na trawie, patrzył z wyrzutem, ale nie miał wyjścia, zatem zaakceptował. To bardzo ugodowy piesek:)

 

               Oczywiście robi minę nieszczęśnika, a jakże. Trzeba jednak przyznać, że kagańczyk bardzo twarzowy. Jednak ludzie widząc psa w kagańcu, myślą, że jest groźny. Tymczasem ten "postrach" podbiega, macha ogonkiem i kładzie się do głaskania. Jest przyjazny ludziom i zwierzętom, nie lubi tylko hałasujących, w tym dalej kobiet w szpilkach.

 

                     Izerek nieustannie uskutecznia żebractwo, ale nasz brak reakcji najczęściej powoduje, że odpuszcza. Musieliśmy nauczyć się tego, że wraz ze wzrostem piesek jest bardziej samowystraczalny w kwestii zdobywania przysmaków. Zatem to, co pachniało i zostało zostawione na krawędzi stołu było celem polowania. Tak więc piesek wypił śmietanę z mizerii, porwał bochenek chleba, ściągnął rybę i wlókł ją do swojego legowiska. W kuchni panuje porządek, wszystko odsuwamy daleko lub chowamy. Gdy kucam, jego łepetyna jest na wysokości moich oczu. Możemy więc gadać, jak równy z równym:)
                  O tym, że nadal jest maluchem świadczy chociażby jego sposób siusiania. Nadal robi to jak suczka, ale z właściwym sobie wdziękiem.

 

                    Izerek jest pieskiem spokojnym, zrównoważonym, zdającym się rozumieć to, co do niego mówimy, chociaż czasem kręci łepetynką ze zdziwieniem i niedowierzaniem. Jest wesoły, lubi biegi, zabawy wszelkiego rodzaju, w tym piłką i w chowanego. Jakiś czas temu dostał zabawkę edukacyjną. Sądziłam, że takie nazewnictwo stosowane jest w odniesieniu do dzieci, a tu proszę.  Właściwie powinnam powiedzieć, że piesek uczył się układać układankę. Zabawka jest super, polega na przesuwaniu kostek układanki, pod którymi ukryte są przysmaki. Dajemy ją od czasu do czasu, aby się nie znudził. Izerek rozpracował ją w ciągu chwili. 

 

Film nagrany jakiś czas temu, zatem pokazuje pierwszy kontakt z zabawką.

Teraz to minutka i po sprawie:)

FILM: Izer edukacyjnie

 

              Na spacerkach Izer podąża za nami, gdy biegniemy, chowamy się, trzymamy patyk. Czasem potrzebuje też chwili na własne przyjemności.

Należą do nich między innymi:

 

 

gryzienie patyków

a nawet wielkich gałęzi mimo kagańca

 

 

zgłębianie tajemnicy kretowisk

 

 

skubanie pieńków

 

 

obwąchiwanie wszelkich nowości na rynku trawnikowym

 

 

smakowanie kolorowych listków.

 

                     W swoim krótkim życiu Izerek zaliczył dwie wystawy w klasie baby, gdzie zdobył ocenę doskonałą. Tu spisał się na medal, był bardzo zdyscyplinowany, prezentował się bardzo dobrze i stanął na wysokości zadania. Kolejne wyzwania, mam nadzieję, przed nami. Teraz będzie startował w klasie szczeniąt.

                    Mały nie chorował. Raz miał biegunkę, ale szybko się z nią uporaliśmy. Od jakiegoś czasu boryka się z kontuzją przedniej łapki, ale myślę, że i z tym sobie poradzi. To prawdziwy twardziel i wie, że chłopaki nie płaczą. No czasem coś mu się śni i wtedy cichutko piszczy, popłakuje:) Wtedy gładzimy i przytulamy, na co chłopak radośnie macha kudłatym ogonkiem.

                    Jest ciekawski, bardzo lubi wszystko wiedzieć i widzieć. Dlatego też legowisko umieszczone jest w miejcu strategicznym, z widokiem na drzwi wejściowe, kuchnię, w przelocie między pokojami. Uwielbia podróże samochodem. Wprawdzie od razu zasypia, wygodnie rozłożony na tylnym siedzeniu, ale pędzi do auta jak szalony. Jego ulubionym miejscem pozostaje kuchnia, czemu trudno się dziwić. Z przysmaków chyba wybrałby chlebek:) Podstawowe pożywienie stanowi sucha karma, którą od tygodnia dostaje już dwa razy dziennie, rano i późnym popołudniem.

 

                   Psinek daje nam dużo radości. Gdy go nie ma, bo ktoś zabierze go na spacer, w domu robi się pusto. Wszyscy rozpoczynają dzień od powitań z Izerekiem i pędzą do domu po pracy i szkole, aby wytarmosić psisko. Więcej się ruszamy, więcej czasu spędzamy razem, zatem same plusy.
                Z okazji urodzinek Izerek dostał dwie kości i super psie przysmaki. Zabaweczka też się jakaś trafiła i spacerek dłuższy. W końcu to członek rodziny i świętować należy odpowiednio:)

 

 Sesja fotograficzna w parku z wczoraj i dzisiaj, zatem fotki bardzo aktualne:)

 Izerek świetnie wpasował się w jesienną scenerię.