"Jestem tu incognito"

                Dziękuję za wszystkie miłe i ciepłe słowa. Cieszę się ogromnie, że mój blog się podoba. Pewnie znajdą się i krytykujący, ale to nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia. Póki co, sprawia mi to wielką przyjemność, jest pewnego rodzaju odskocznią.

                Szczerze mówiąc nigdy nie sadziłam, ze będę prowadziła bloga, to zdecydowanie wpływ Anety, której kojczykowe historie (i pozostałe blogi) bardzo mnie wciągnęły. Chociaż wciągnęły to mało powiedziane - uzależniły! i teraz bardzo mi tych cudnych relacji brakuje. Z drugiej jednak strony rozumiem, pod jak wielką presją była, gdy sporadyczny brak wpisów powodował gorączkę u odwiedzających bloga. Oj, jesteś wielka, że sprostałaś zadaniu! Ja na razie daję radę, chociaż mam wrażenie, że to codzienne streszczanie życia psiejsko - króliczego w którymś momencie może okazać się nudne. Oczywiście dla nas jego obserwowanie i uczestniczenie w nim jest wielką radością. Z drugiej strony, gdy za 15 lat zapomnę, jakie były izerkowe początki, zawsze mogę tu wrócić. Niech więc to będzie dziennik Izerka i Pusi:)

                Dzisiaj krótko, bo dopiero wróciłam do domu, a roboty papierkowej jeszcze mnóstwo. Teraz w pracy najgorętszy czas, więc relacje może fotograficzne bardziej:)

               Dzisiaj uczyliśmy Izerka komendy "zostań" i "chodź". No właściwie to uczył Adam. Cóż, sukcesów spektakularnych nie widzę. Ja siadania i podawania łapy nauczyłam w godzinę:) Ale daję chłopakom szansę. Piesek niechętnie zostaje w swoim legowisku, zdaje się być bardzo nieszczęśliwy, ale za to radośnie przychodzi tam, gdzie my jesteśmy. To domator i pies rodzinny.

               W czasie, gdy piesek jest zmęczony Pusia nabiera odwagi i podchodzi bardzo blisko wielkiej owieczki. Izer uchyla powiekę, czasem machnie łapą, ale na więcej raczej go nie stać, bo sen rzecz dla szczeniaczka święta.

Tak więc obserować możemy obrazki, które na postronnych osobach mogłyby zrobić wrażenie wielkiej miłości i przyjaźni. Ale my wiemy, że do takiego stanu rzeczy jeszcze długa droga.

               

Puśce nie jest aż tak źle, ona bardzo lubi się przytulać. Potrzebuje ciepła, a Izerek grzeje jak piecyk. Tylko łapka swoje waży, pewnie więcej od całego króliczka.

Czasem drapieżca musi ziewnąć i się przeciągnąć, ale ofiary nie wypuszcza z czułych objęć:)

Po psiemu coś jej szepcze do uszka, a że ucho Pusia ma długie, dociera z opóźnieniem lub wcale:) Jednak kolorystycznie sa bardzo zgrani:)

                 My z kolei jesteśmy cały czas w pobliżu, gotowi do obrony słabszego i mniejszego futrzaka. Tłumaczymy Izerkowi, że to dama, że dziewczynka, że malutka, bezbronna, że trzeba ją kochac i szanować, ze nie wolno ścigać się do miski w klatce. Ale Izerek udaje, że nie wie, o co chodzi:) Typowo męski punkt widzenia! Minę ma taką, jakby chciał powiedzieć "I co, myślicie, że ta sielanka będzie trwała długo? Nic z tego, jeszcze godzinka drzemki i zabawa zacznie się na nowo.".

                  Izerek uczył się też tego, jak wmieszać się w tłum, gdy niespodziewanie znajdzie się wśród obcych. Udało mu się to znakomicie:) Może kiedyś wyruszy na jakąś tajną misję! Nigdy nie wiadomo, co nam w życiu pisane, więc piesek przygotowuje się na każda okoliczność:)

Wypróbował Obcych, których znalazł w domu. Prawda, zę naszego chłopaka w ogóle nie można odnaleźć?

               Teraz pada deszcz i spacer trwa jeszcze krócej. Świetna jest sierść goldenka, która po wytarciu jest prawie sucha i czysta.

Pozdrawiam wszystkich:)